Column | Politieke moed
“Courage is what it takes to stand up and speak; courage is also what it takes to sit down and listen.” Een uitspraak van Winston Churchill die ik eens tegen de huidige bezetting van beide Kamers en het Kabinet aanhield. De wrange constatering is dat er de laatste jaren maar heel weinig politici zijn geweest op wie één van beide typeringen van toepassing is – laat staan allebei.
De woningmarkt is pijnlijk illustratief. Daar heeft een onbegrijpelijk aantal domme en schadelijke voorstellen het zonder noemenswaardige weerstand tot wetgeving geschopt omdat daar óf geen weerstand tegen werd geboden door politici die best begrepen dat het om onzalige voorstellen ging óf niet tegen opgetreden werd omdat er simpelweg niet werd geluisterd naar bezwaren. Die laatste werden overigens meestal verwoord door marktpartijen die de desastreuse gevolgen al konden uittekenen.
Maar marktpartijen zijn niet enige kundige adviseurs die door Den Haag worden geconsulteerd en met hetzelfde gemak genegeerd. Datzelfde geldt namelijk voor de Raad van State, nota bene de voornaamste adviseur van de regering en de Eerste en Tweede Kamer. Het opportunisme waarmee dit instituut wordt ingezet als politiek instrument is moeilijk te rijmen met haar Grondwettelijke verankering en taaktoedeling. Daarvan lijken de Haagse ‘decision makers’ maar beperkt onder de indruk.
Het meest in het oog springt NSC-er Pieter Omzigt. De notoire prediker van het primaat van het staatsrecht koos er in 2023 voor de kritiek van de Raad van State op de vermaledijde Wet Betaalbare Huur volledig te negeren. Steun van NSC en PVV was indertijd cruciaal voor de wet om de eindstreep te kunnen halen en de gevolgen zijn bekend. Toch greep dezelfde Omzigt onlangs weer gretig naar de mogelijkheid de Raad van State te consulteren toen hij met een ingrijpend voorstel voor aanpassing van de nieuwe pensioenwet kwam. Het zou mij niet verbazen als deze zwabberende parlementariër het gewicht en belang van de Raad van State krachtig benadrukt als die zich achter zijn voorstel schaart. Maar als dat niet het geval is zal hij het advies met evenveel gemak negeren.
Puur politiek opportunisme dus en precies het tegenovergestelde van waar Churchill op doelde: politieke moed. Dat laatste is wat wij nodig hebben als we tot wettelijke kaders en besluitvorming willen komen die Nederland weer aantrekkelijk maken voor ondernemers en investeerders. En dan met name voor buitenlandse investeerders. Partijen die de middelen hebben onze – op dit moment volstrekt onhaalbare – doelstellingen op het gebied van woningbouw mogelijk te maken.
Een land waarin volksvertegenwoordigers en de overheid zich onbetrouwbare partners tonen – naar elkaar of naar de buitenwereld – holt onvermijdelijk zijn concurrentiepositie uit. En dat is niet het land dat wij moeten of hoeven te zijn.
Huib Boissevain, CEO Annexum
_____________________________________________________________________________________
Bent u geïnteresseerd in meer nieuws zoals dit? Meld u dan nu aan voor onze nieuwsbrief!
