Huib Boissevain vindt het gerechtvaardigd de staatsschuld te verhogen ten behoeve van het aanpakken van de wooncrisis, zegt hij in deze column, die eerder in Vastgoedjournaal is verschenen. 'Een kwestie van de gebruiker betaalt.'
Als het aan de VVD ligt komt er in Nederland een fiscaal regime dat aangenamer is voor (particuliere) beleggers. Bij PvdA/GroenLinks ligt de focus iets anders: zij ziet liever dat woningcorporaties financieel ruimer in hun jasje komen te zitten. Tijdens een recente bijeenkomst stelde Diederik Samsom voor: waarom niet allebei tegelijk? Een goed punt, maar de vraag is wel: waar halen we het geld vandaan?
Zelf ben ik niet zo’n fan van belastingverhoging als middel om bepaalde maatschappelijke doelstellingen te realiseren. Een van mijn bezwaren is dat we daarmee de rekening voor een deel bij de verkeerde leggen.
Jonge mensen
Neem een belangrijk en urgent dossier als de wooncrisis. Links en rechts vindt men het onacceptabel dat er in een rijk land zo veel mensen zijn die geen woning kunnen vinden. Een belangrijke observatie is hier echter dat het daarbij vooral om jonge mensen gaat. En daar komt gelijk mijn principiële vraag: is het gek om de volgende generatie zelf ook mee te laten betalen aan een oplossing? Wat mij betreft niet.
Er moet heel veel worden gebouwd, zo veel staat vast. Maar als we de middelen die daarvoor nodig zijn willen opbrengen zonder een flinke belastingverhoging, dan zullen we aan een ongebruikelijke knop moeten draaien: de staatsschuld. Die is nu bijzonder laag, maar een kleine verhoging levert al een aanzienlijke hoeveelheid middelen op die meer dan welkom is bij het aanpakken van deze enorme uitdaging. Om u een idee te geven: een verhoging van de staatsschuld met slechts 2 procent levert een bedrag van 10 miljard euro op.
Heilig huisje
Als we aan het heilige huisje van de staatsschuld durven komen, creëren we de omstandigheden waarin we de wooncrisis sneller en effectiever kunnen aanpakken. Vergeet niet: bouwen op grote schaal gaat de staatskas flink spekken, wat een deel van de ‘pijn’ van een hogere staatsschuld direct verzacht.
En inderdaad, de rest van de rekening komt voor een aanzienlijk deel bij een volgende generatie te liggen. Een kwestie van ‘de gebruiker betaalt’. Daar is toch niks mis mee?